സ്നേഹം എന്ന പളുങ്ക് കൊട്ടാരത്തില് ആഹ്ലാദിച്ചു നടന്നപ്പോള് ഞാന് അറിഞ്ഞില്ല വേദന എന്താണെന്നു......എന്നാല് ഇന്ന് അവ എന്റെ കണ്മുന്നില് ഒരു ചില്ല് കൊട്ടാരം പോലെ പോട്ടിചിതരുന്നത് കണ്ടു ഞാന് അറിയാതെ ഒരിറ്റു കണ്ണുനീര് എന്റെ കണ്ണില് നിന്നും പുറത്തു വന്നു, അതിനോട് ചോദിച്ചു നീ എന്തിനാണ് പോകുന്നതെന്ന് , ആ കണ്ണുനീര് തുള്ളി എന്നോട് പറഞ്ഞു പോകേണ്ടത് പോയെ പറ്റു എന്ന് .....
എന്നാല് ഒരു കണ്ണുനീരും സംസാരിക്കില്ല എന്നും എല്ലാവര്ക്കും അറിയാം.....ആ കണ്ണുനീര് പറയാതെ അതിന്റെ വാക്കുകള് അറിയുന്നവരാണ് യഥാര്ത്ഥത്തില് കൂടെ നില്ക്കുന്നവര്....യഥാര്ത്ഥ സുഹൃത്തുക്കള്.......
ചിലത് കാണുമ്പോള് ഒരു മരീചിക പോലെ നാം യാഥാര്തമെന്നു തെറ്റിദ്ധരിക്കും അതിനായി നാം ജീവിക്കും.....എന്നാല് മരീചിക എന്നും മായയാണ്....മനസിന്റെ തോന്നല് മാത്രം.....അത് വിശ്വസിക്കുന്ന നമ്മള് വെറും മണ്ടന്മാര്......അത് തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷം എത്ര എത്ര തുള്ളി കന്നുനീരാന് പുറത്തു വരിക!!! അത് കാണുവാന് പോലും ആരും ഉണ്ടാവില്ല....സ്നേഹം എപ്പോളും നോമാബരമല്ല തരുന്നത്.....എന്നാല് തരുമ്പോള് അത് നമ്മളെ ചിന്നഭിന്നമാക്കും.....ഒരിക്കലും കൂട്ട്ചെര്ക്കാന് പറ്റാത്ത രീതിയില്..........നോവിക്കാന് വേണ്ടി ആരെയും സ്നേഹിക്കരുത് , നോവിക്കപെടാന് വേണ്ടിയും......എന്നാല് ആര്കും ആരെയും തിരിച്ചറിയാന് കഴിയില്ല......
വാക്കുകള് നിലക്കുമ്പോള് മൌനം വാചാലമാകും......കണ്ണുനീരുപോലെ....മന്ദഹാസംപോലെ..........