എനിക്ക് തന്നെ അറിയില്ല എന്തിനാണ് എന്റെ വാക്കുകളില് ദുഃഖം തളംകെട്ടിനിക്കുന്നതെന്ന്. എന്ത് പറഞ്ഞാലും അതില് ഒരു നൊമ്പരം. ചിലപ്പോള് എന്നോട് എല്ലാം തുറന്നു പറയുന്ന എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ ജീവിതത്തിലെ സങ്ങടങ്ങള് ആകാം എന്നെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത് എന്ന് തോന്നാറുണ്ട്.എന്തിനു വേണ്ടി എന്നോ ആര്ക്കു വേണ്ടി എന്നോ അറിയാത്ത ഒരു ദുഖത്തിനായി ഇന്നും മനസ്സ് വിഷമിക്കുന്നു. എനിക്ക് അവനെ ഇഷ്ടമാണ് ചിലപ്പോള് അവന്റെ വാക്കുകള് ആകാം എന്നെ അവനിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുന്നത്. നേരിട്ട് പറയാന് ധൈര്യം ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് ഞാന് പല രീതിയിലും അവനോടു ഇഷ്ടം പ്രകടിപിച്ചു. എന്നാലും നേരില് പരയുനതിന്റെ തീവ്രത ഒന്നിലും തന്നെ ഉണ്ടാവുകയില്ല. ആതിനാലാകാം എന്റെ ഇഷ്ടം അവന് അറിയാതെ പോകുന്നത്. എന്തായാലും അവന് അറിഞ്ഞില്ല എങ്കിലും എന്റെ പ്രൊഫസര് വരെ അറിഞ്ഞു എനിക്ക് അവനോടു, അല്ലെങ്കില് ഒരാളോട് ഇഷ്ടം ഉണ്ട് ഇന്ന്...ഇന്ന് അദ്ദേഹം എന്നോട് വന്നു ചോദിച്ചു, എന്താണ് കുട്ടിക്ക് പറ്റിയത്, വാക്കുകളില് നിറയെ ഇണക്കുരുവികളുടെ തീവ്രമായ ഒരു കഥ ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്നുണ്ടല്ലോ എന്ന്. എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ഞാന് അപ്പോള് രക്ഷപെട്ടു എങ്കിലും എനിക്കിപ്പോള് തോന്നുന്നു എനിക്ക് അവനോടു ഉള്ള സ്നേഹം അവന് അറിയുന്നതിലും മുന്നേ സുഹൃത്തുക്കള് അറിയും, അതിനാല് ഇനി ഞാന് എന്റെ പ്രണയം പറയുന്നില്ല. എനിക്ക് അവനെ അറിയുന്നത് വെച്ച് അവന് നന്നായി സംസാരിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിയാണ്....എന്നാല് അവന്റെ വാക്കുകളില് എവിടെയോ ഒരു ദുഖത്തിന്റെ ഒരു സ്പര്ശം. സ്നേഹിക്കുകയാണ് ഞാന് അവനെ ആ വാക്കുകളിലൂടെ.... ജീവിതം വാക്കുകളിലൂടെ അവന് കാണിച്ചുതരുമ്പോള് ഒന്നും പറയാന് ആവാതെ അവനു ഒരു തണല് ആകണം എന്ന് മനസ്സ് ആഗ്രഹിക്കുന്നു. ഇതാകുമോ യഥാര്ത്ഥത്തില് പ്രണയം?? അതോ പ്രണയം എന്ന് ഞാന് തെറ്റിധരിക്കുന്നതൊ?? ഒരുപാടു ചിന്തിച്ചിട്ടും തുറന്നു പറയാന് ഉള്ള ധൈര്യം എനിക്ക് കിട്ടുന്നില്ല....സാരമില്ല കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകളോ ഒര്മകാളോ ഇല്ല. ധൈര്യം ഇല്ലാത്ത എനിക്ക് സ്നേഹം വിധിച്ചിട്ടും ഇല്ല. പക്ഷെ വേറെ എന്തിനേയും ധൈര്യത്തോടെ നേരിടുന്ന ഞാന് എന്തെ പ്രണയത്തെ ഭയപെടുന്നു, തുറന്നു പറയാന് കഴിയാതെ പോകുന്നു?? ഒന്ന് മാത്രം, ലോകത്തിനു നീ എന്താണ് എന്ന് പറയാന് നിനക്ക് നൂറു വാക്കുകള് ഉണ്ടാകും ലോകത്തിനു നിന്നെ കുറിച്ചും!! പറയുവാന് നീ ഒരുക്കമാണെങ്കില് കേള്ക്കുവാന് ഞാന് കാതോര്ക്കുകയാണ്.... ഇനി താമസം നിന്റെ വാക്കുകള്ക്കു മാത്രം....അര്ഹിക്കാത്ത ആ മുന്തിരിയെ ആണ് കൊതിക്കുന്നതെന്നറിഞ്ഞിട്ടും മനസ് പറയുന്നു വാക്കുകള് ചേരും... കാലം ചേര്ക്കും....അതിനായ് കാത്തിരിക്കാം. വിധിച്ചതെന്തോ അതില് സന്തോഷിക്കാം. എന്തായാലും ഇനി എന്റെ വാക്കുകളില് പ്രണയമോ നൊമ്പരമോ ഉണ്ടാവുകയില്ല...കാരണം അത് എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ നോവിക്കുന്നു....
hi friends ...
this blog is created primarily to post my blogs...but i also wish to give a handful of "clicks" which will help you in surfing through net. i give some interesting sites, if u wish u can see use those. i also would like you to comment my post as and when it is posted.
thank you
Saturday, September 17, 2011
Tuesday, September 13, 2011
അങ്ങനെ ഈ ദിനവും കടന്നുപോയി !!
ദൂരെ ഏതോ മലനിരകള്ക്കു പുറകിലായ്
ചെമ്ചായവും തൂകി ഉണരുന്നു സൂര്യന്
പ്രകാശ കിരണങ്ങള് പടര്ന്നുയരവേ
തമസ് മായുന്നു പിന്നോട്ട്...പടി പടിയി
നേര്ത്ത വെളിച്ചം വിണ്ണില് കാണവേ
പക്ഷികള് ഉണരുന്നു തന് നിദ്രയില് നിന്ന്
പാട്ടുകള് പാടിയവര് എതിരേല്ക്കുന്നു
ശോഭായണിഞ്ഞൊരു പ്രകശ രശ്മിയെ
മഞ്ഞുതുള്ളികല് കണ്തുറക്കവേ-
ചൂടെരിവരുന്നു, പോഗുവാന് അവര്ക്ക് സമയമായ്
ഒരിറ്റു കണ്ണുനീര് പൊഴിച്ച് അവ പുനര്ന്നൊരു
ചെറു ചെടിവേ വിട്ടു വിണ്ണിലേക്ക് യാത്രയായി
എവിടെ നിന്നോ ഒരു കണ്ണുനീര്ത്തുള്ളി വീഴവേ
ഉണരുകയായി ചെറു കുസുമങ്ങളും
വര്ണ്ണാഭയാര്ന്നൊരു ഇതളു വിരിച്ചു
വരവെല്ക്കുകയായി വീണ്ടും ആ പുലരിയെ
ഉണരുന്നു വാനവും വിണ്ണും
പൂവും പുഴുക്കളും കിളികളും
ഉണരുകയായി മനുജരും
വീണ്ടുമൊരു ദിനത്തിന് യാത്ര തുടരുവാന്
ചൂടേറി വരുന്നു ഇ ജീവിതത്തിനും
സൂര്യന് തലയ്ക്കു മുകളില് എന്നപോല്
ഓരോ ജീവനും തുടങ്ങുന്നു ഇ പുലരിപോല്
ജീവിചിതീര്ക്കുന്നു ഓരോ ദിനങ്ങളും
പകലേറെ കഴിഞ്ഞുപോയി, വിണ്ണില് മുഖം ക്ഷീണിതമായ്
കൂടണഞ്ഞു പറവകളും,
തളര്ന്നു പടി ഇറങ്ങവേ ഓര്മതന്
ചെഞ്ചായം വിതറി അര്ക്കന് ഒരിക്കല് കൂടി
സ്ര്മൃതിതന് കുളിരണിയിച്ചു കോടയും പരന്നു മണ്ണിലും വിണ്ണിലും
സന്ധ്യതന് കുങ്കുമചായം നിശയിന് നീലിമയില് അലിഞ്ഞു ചേരവെ
നിഴലായി അലയുമീ ജീവിതങ്ങളും എവിടെയോ മറയുന്നു
ഒരു ഭ്രാന്തമാം നിശബ്ദതയില്
വരുമോ ഈ പുലരി ഒരിക്കല്ക്കൂടി
മഞ്ഞുതുള്ളി തന് കുളിരേകുവാനായി
വിണ്ണില് ശോഭ പരത്തുവാനായി
ജീവനെ തമസില് നിന്നും വിടുവിക്കുവനായി
പ്രതീക്ഷിക്കാം നമുക്കാ പുലരിയെ, ഒരുങ്ങാം എതിരെല്ക്കുവാനായ്
അര്ക്കന് തരും വെളിച്ചത്തില്, അവന് തരും ദാനത്തിനായ്
വീണ്ടും ഇ പ്രപഞ്ചത്തെ കാണുവാനായി
സുന്ദരമാം ഇ ഭൂമിയെ അറിയുവാനായി
Sunday, September 4, 2011
വിരഹത്തില് നിറയും സ്വപ്നം
നിലാവിന്റെ നേര്ത്ത വെളിച്ചത്തില്
മിന്നിത്തിളങ്ങുന്ന താരകളെ നോക്കി
തഴുകി എത്തുന്ന കുളിര്കാട്റ്റില്
ഏകാന്തമായ് ഈ താഴ്വരയില്
സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് നിറം ചാളിക്കുവാന്
ജീവിതമാകും ചെപ്പിനുള്ളില് നിന്ന്
ചായങ്ങള് തിരയാവേ,
നിറം കുറഞ്ഞു വെന്നോ, അതോ ശൂന്യമെന്നോ...
സന്തോഷത്തിന്റെ മുത്തുകള്
നിറഞ്ഞു നില്ക്കുമീ രാത്രിയില്
എന്തെ നീ മിഴിനനയ്ക്കു
മഴയായ് നിന് മിഴിനീര് പൊഴിക്കു
വയലില് വിരിയും ചെരുകുസുമങ്ങള്
സന്തോഷത്തിന് പരിമളം വിതറവേ
അല്പായുസുക്കളായ് അവ
പൊഴിഞ്ഞു വീഴുവതെന്തേ!!
ജീവിത യാഥാര്ത്ഥ്യം തേടി അലയുമി-
യാത്രയില്, വേലിയിറക്കവും,കയറ്റവും
സുഖദുഖങ്ങളുടെ നിറകൂട്ടാം ജീവിതം
മധുരമോ കയ്പ്പ് നിറഞ്ഞതോ!!
ഏകാന്തമാം ഈ യാത്രയില്
കണ്ടുമുട്ടുന്നു നാം ഇടവഴിയില് എവിടെയോ
ഒത്തുചെരുന്നു പിന്നെ എവിടേക്കോ പിരിയുന്നു
വീണ്ടും തുടരുന്നു നാം ഈ യാത്ര
അന്ത്യയാമങ്ങളിന് ഓര്മ്മകള് തന്
ചെപ്പ് തുറന്നു നോക്കവേ
വഴിയില് വീണുടഞ്ഞ മലരുകളുടെ
മധുരമാം നൊമ്പരങ്ങള് കേള്ക്കുന്നുവോ??
സ്വപ്നങ്ങള്ക്ക് ചിറകു വെച്ചിരുന്നുവെങ്കില്
മരീചികയാം ഈ ജീവിതത്തില് നിന്ന്
പറന്നുയര്ന്നു അകന്നുപോകം
ഓര്മ്മകള് മനസ്സിനെ നോവിക്കാതിരിക്കുവനായ്
മാറിവരും കാലവും, വേനലും വസന്തവും
ശാസ്വതമായ് നിലനില്ക്കും ഈ വാക്ക് മാത്രം
എങ്ങോ എവിടെയോ ഒരു മനസിന് അറിയാം
വിരഹത്തിന് വാക്കുകളില് നിറയും എന് സ്വപ്നങ്ങളെ...
Subscribe to:
Posts (Atom)